¡Soy Salmantino!

Maandag 5 September 22.00
Mijn eerste verslag vanuit Spanje! Ook al was het een hele onderneming om op de bestemming aan te komen, een fantastische ervaring is het in ieder geval wel al geweest. Toen we vanmorgen op het vliegtuig stapten nadat ik mijn voorlopig laatste stap op Nederlandse bodem zette, werden we al meteen begroet met een vrolijke ‘hola’. Achteraf kan ik van geluk spreken dat we voor 5E extra prioriteit hebben aangevraagd, waardoor we al meteen door konden stuiven richting de voorkant van de rij. De complete Ryan-Air bemanning bestond uit Spanjaarden, die het om de 10 min. Nodig vonden om de passagiers te storen met eten, drinken, nicotine sigaretten, telefoonkaarten en ik weet niet veel wat nog allemaal meer. Ik had al voorgenomen om vanaf het eerste moment mij Ipod op te zetten en me af te sluiten van de rest van de wereld, maar er was dan toch weer een Stewardess die het nodig vond om me erop te attenderen dat ik mijn oordopjes van mijn hoofd diende te verwijderen. Waarom is me nog steeds een raadsel.
Het eerste half uur was door duizeligheid en druk op mijn trommelvliezen niet al te prettig, maar gelukkig hebben de Foo Fighters en Rage Against The Machine er me doorheen gesleept. Eenmaal de Pyreneeën over leek het wel alsof we in een andere wereld terechtkwamen. Na anderhalf uur wolken te hebben gehapt was de lucht opeens helder en bestond het uitzicht naar onder slechts uit dorre vlaktes en hier en daar wat heuvels. Het vliegveld van Madrid(-Barajas) is zo’n 20 keer groter dan dat van Eindhoven, dus het was wel even zoeken voordat we eindelijk op de juiste plaats waren om onze Bustickets te kopen. Ik kon meteen aan de bak met mijn Spaans, aangezien de persoon achter de balie slechts Spaans sprak. Gelukkig deed ze de moeite om duidelijk te articuleren en niet al te moeilijk te praten. Ik verstond het meeste van wat ze zijn en had geen moeite om de zin :”quisiera tres billetes de ida a Salamanca por favor” uit mijn mond te krijgen. Gelukkig maar, want dit is zo’n zinnetje dat je tijdens je derde les Spaans krijgt voorgeschoteld. Zou een behoorlijke schande zijn geweest als het nu al flink was misgegaan. Later begon een half Spanjaard-half ?? nog wat tegen me te brallen, maar aangezien ik besefte dat deze man zelf nog niet eens Spaans sprak vond ik het een goed idee om het gesprek voortijdig te aborteren en de wijze woorden ‘no lo comprendo’ uit te spreken. Mijn eerste spaanse delicatesse heb ik op het vliegveld van Madrid ook al meteen kunnen verorberen, namelijk een broodje tortilla. Hoe ze op het idee komen om dit koud op een brood te deponeren vraag ik me nog steeds af.
Om 3 uur was het tijd om op de bus te stappen en afscheid te nemen van Madrid. Tot mijn eigen ergernis zat er een flinke agglomeratie van het ergste volk in Europa, namelijk de fransen, voor me. Gelukkig heb ik er gister nog aangedacht om een film op mijn Ipod te zetten, die de nodige afleiding bracht. Ondertussen viel het me echter wel steeds op dat er maar geen verandering kwam in het landschap. Ik snap dat het allemaal midden-Spanje is, maar naast dorheid en enkele oude gebouwen had ik echter wel wat meer afwisseling in het landschap verwacht. Ik kan nu dus wel zeggen dat alles dat ik van Spanje heb gezien qua natuur, hetzelfde is.

Dinsdag 6 September 23.00
Vandaag om 9 uur opgestaan, en best wel een intense dag meegemaakt. Na vanmorgen mijn eerste Spaanse ontbijt te hebben gehad en daarna maar eens een prepaid kaart te hebben gekocht (naar mijn oude nummer sms’en heeft dus geen zin), was het tijd om richting het bureau voor Erasmus studenten te gaan dat naast de kathedraal van Salamanca ligt. Eerst liepen we door een winkelstraat heen waarna je boven de huizen al de eerste toppen van de kathedraal kunt aanschouwen. Na het laatste huis van de winkelstraat te hebben gepasseerd werd ik weggeblazen door de grootsheid van de Salmantijnse kathedraal. Om te begrijpen waarom, moet je de foto’s maar eens bekijken, want het is met woorden nauwelijks te beschrijven hoe je je voelt als je daar aan loopt en opeens dat magistrale gebouw ziet staan. Ok, misschien toch: “wow”. En dat is een understatement. We zijn naar binnengegaan en voor 4E hebben we onze weg naar boven vervolgd. Het uitzicht dat we daar hadden was echt de moeite waard; nu zag ik pas voor het eerst dat wat ik zag bij aankomst zo ongeveer wel klopte: net als Las Vegas lijkt Salamanca een oase in de woestijn; niks dan dorre vlaktes met opeens enorme stad die uit de grond is gerezen.
Vandaag kon ik trouwens al meteen mijn spaans gebruiken om de jacht op een kamer in te zetten. Bij het erasmus bureau kreeg ik tot mijn eigen verbazing 20 vellen papier met zo’n 30 kamers per pagina. Ik heb er uiteindelijk 2 gebeld (zonder succes), waarna een zekere Amelia me opbelde. Via mijn mede-Salamanca ganger Isabel ben ik haar studentenhuis op het spoor gekomen. Isabel heeft enige tijd geleden al een kamer gevonden, die ik als back-up in gedachten had indien ik niets anders kon vinden. Na een tijdje zakte de moed me echter in de schoenen en besloot ik toch maar om Amelia te bellen. Toen nam ze niet op, maar later belde ze gelukkig wel nog even terug.
Ik heb een afspraak gemaakt en bij het zien van het appartement werd ik positief verrast. 7 kamers, 3 badkamers, keuken (gelukkig met wasmachine), en een aardige woonkamer. Ik heb besloten om voor de op een na goedkoopste kamer te gaan; behalve dat er niet heel erg veel licht binnenkomt ziet het er prima uit. Foto’s komen later.
Vanavond hebben we nog flink wat spaanse cultuur gesnoven door de stad door te lopen, de spaanse cuisine te proberen, gebouwen te bezichtigen en natuurlijk uitgebreid te stoppen op het ‘plaza de mayor’. Deze stad is in alles zo fantastisch, je moet er gewoon zijn om de geweldige sfeer te voelen’. Ik kan serieus niks negatiefs over de stad verzinnen, kan me alleen voorstellen dat het voor buitenlanders die slechts engels spreken moeilijk is om te communiceren. Toch valt het nog mee hoe slecht Spanjaarden zijn in het engels. Ze doen hun best om zichzelf uit te leggen en vermijden niet om hier en daar een woordje engels te spreken. Mijn ouders daarentegen, hebben heel wat meer moeite om te communiceren. Ik heb geloof ik al 30 keer duidelijk gemaakt hoe je ‘gracias’ uit moet spreken, maar het blijft ‘grazi’ en ‘merci’ regenen. Dit zorgt trouwens wel voor lachwekkende situaties, bijvoorbeeld toen mam aan de balimedewerker van de VVV vroeg: “how much cost it?”.
De siesta is flink te merken, ook al zijn er nog genoeg mensen op straat rond 3 / 4 uur. Het weer blijft met 30gr. de komende weken fantastisch, wat iedere salmantino naar buiten doet gaan. De bejaarden doen vrolijk mee en blijven als ware die-hards gewoon zitten tot het echt laat is. Spanjaarden zijn echte gemoedelijke/gezellige mensen, ze vallen me eerlijk gezegd behoorlijk mee. Jammer is wel dat het water dat uit de kraan komt niet te drinken is, waardoor je op en neer naar de supermercado kunt gaan voor drinkwater.

De eerste foto’s heb ik hier en op facebook gepost.

¡Hasta luego!