Escuela caótica

Ik begin echt te wennen in Salamanca en mis Nederland nauwelijks. Niet het eten, niet de mensen, niet de manier van leven. Het is wel anders, soms wat moeilijker (flesjes bier, maaltijdsalades en fatsoenlijk brood kennen ze hier bijvoorbeeld niet), maar na een tijdje went alles wel.
Ik heb nu een nieuwe kamergenoot: Duitser genaamd Ann-Kathrin, die ik geloof economie studeert in Salamanca. Gister was er een welkomsfeest voor Erasmus studenten waar ik met haar en nog wat bekenden van haar naar toe ben geweest. Ik ken verder toch niemand in de stad. We gingen van te voren indrinken bij een andere Duitse. De hele kamer zat vol en ik werd omsingeld door een 15-tallige groep amerikanen en duitsers, waarvan ik dus in totaal 1 persoon kende. Er was ook een Australiër, die wel een intrigerend verhaal had. Hij was op een dag op het plaza mayor, toen Ann-Kathrin en haar vriendin hem vroegen om een foto van ze te knippen. Uiteindelijk hebben ze elkaar uit het niets leren kennen en zijn ze min of meer bevriend geraakt. Tristan (wat zijn naam is) is al vanaf Mei in Australië, en is zonder iets te plannen hier naar toe gekomen. Hij gaat niet naar school ofzo, maar probeert gewoon random met mensen te praten en zo Spaans te leren spreken. Op zich best een interessant verhaal vond ik zelf. Een Amerikaan die zich tussen het gezelschap bevond dacht even duidelijk te maken dat hij vloeiend spaans spreekt. Nou…dat hebben we kunnen horen (not). Ze hebben allemaal evenveel moeite het het uitspreken van de spaanse ‘J’, of het nou een Engelsman, een Australiër of een Amerikaan is. Ik vind het trouwens wel knap dat zij nog de motivatie hebben om een 2de taal te leren, aangezien je met hun moedertaal tegenwoordig op de meeste plaatsen wel terecht kunt. De grote meerderheid van hun landgenoten kiest er dan ook voor om het gewoon bij Engels te houden. De Engelsman Louis zij eerder dat spaans ‘the 2d business language in the world’ is, maar dat trek ik door de aanwezigheid van China toch wel erg in twijfel.

Zaterdag ben ik trouwens op excursie geweest richting de steden Segovia en Avila. Enkele mensen in de groep vonden het nodig om van letterlijk elk grassprietje een foto te maken. Op het eind moet hun rolletje toch wel behoorlijk vol zijn geweest; ik zie het nut er allemaal niet van in.
Segovia is een stad die in vergelijking met de tijd van romeinse overheersing (die een imponerend aquaduct heeft achtergelaten) slechts 5% groter is geworden; Avila was op het oog weinig bijzonders.

Donderdag 30 Augustus 2011
Tijdje niks meer geschreven, vooral omdat er niet erg veel is gebeurd (vorige week dan) en deze week geen tijd heb gehad. Het is een bijzonder hectische paar dagen geweest, veroorzaakt door de chaos die de Usal achterlaat vooral in het opzicht van het regelen van zaken. We hebben een mentor, die de opdracht heeft om ik geloof alle erasmus studenten binnen de opleiding te helpen. Dit heeft tot gevolg dat deze mentor als een chinese fabriekswerker die per product betaalt krijgt zo snel mogelijk probeert om ieders problemen af te handelen. Natuurlijk lukt dit niet fatsoenlijk. Vorige week kwam ik voor het eerst bij haar en kreeg ik gelijk te horen dat de helft van mijn vakken geen doorgang zouden vinden. Mijn eerste introductie met wat ik eigenlijk al verwachtte.
Bureaucratie viert hoogtij in Spanje: voor het aanvragen van internet werden 2 dingen van me vereist waarover ik niet beschik. Een daarvan heb ik na 3 keer bij de bank te zijn geweest aan kunnen vragen (spaanse rekening), het andere is een nummer voor buitenlanders dat bijna onmogelijk verkrijgbaar lijkt. Eerst 2 keer voor naar politie gegaan, toen doorverwezen naar de gemeente: 1ste keer te laat daar, 2de keer om 9 uur maar de nummers waren op dus weer te laat, 3de keer net na het openen daar, was ik wéér te laat. Blijkt dat mensen al om 4 uur voor de deur staan om dit nummer te verkrijgen. Waanzin!!! (daarnaast heb ik ook nog allerlei papieren nodig om dit aan te kunnen vragen). Voorlopig dus geen internet.

Gister op school raakte ik in gesprek met een Duitser die me vertelde in Maastricht als 3de jaars European Studies studeerde. Ik vertelde hem dat dit simpelweg onmogelijk is, aangezien hij in dat geval mijn klasgenoot zou zijn. Blijkt dat hij dezelfde opleiding op de Universiteit van M’tricht volgt, toeval ten top dus. Terwijl ik me tijdens de pauze druk zat te maken over mijn lesrooster, was de Duitser aan het balen over het feit dat hij het wekelijkse beerpong toernooi om half 11 die morgen had gemist (ja inderdaad een bierspel op een woensdagmorgen).

Er was voetbal op dinsdag en merkte plotseling dat mijn nationalisme de strijd aan het winnen is tegen mijn negatieve sentimenten jegens Ajax. Ik ging naar een café om Real Madrid – Ajax te kijken en merkte na een tijdje dat ik hoopte op een doelpunt voor Ajax. Nooit verwacht dat dit moment ooit zou komen. Feit is dat ik me steeds meer Nederlander begin te voelen sinds ik in Spanje woon.

Maandag trapte ik mijn semester af met het vak ‘historia social contemporánea’. Ik ging achterin zitten, naast de enige andere buitenlanders: een groepje, hoe kan het ook anders, chinezen. Ze waren allemaal veel te druk bezig met hun gadgets om op te letten, terwijl ik probeerde te volgen wat de leraar vertelde. Na een tijdje vroeg hij naar onze nationaliteit, waarop ik antwoorde “soy de holanda”. Wat volgde was een ogenschijnlijke grap over Nederlanders. Hoe ik dit vermoed (want ik verstond er namelijk nauwelijks wat van): alle spanjaarden draaiden zich om en begonnen te lachen over de grap die zojuist gemaakt werd. Als een boer met kiespijn wist ik een glimlach te forceren.

Vandaag was het werkelijk te hilarisch wat er allemaal gebeurde. Ik had een vak in het engels (european political systems) met een leraar die al gelijk begon te zeggen dat zijn engels waarschijnlijker slechter is dan dat van ons, dat hij van zijn vorige baan ontslagen werd vanwege een ‘politiek dispuut’, hij toch maar met powerpoint gaat werken aangezien hij deze baan wél wil behouden en hij eigenlijk een hekel heeft aan de EU. Zijn engels was af en toe inderdaad niet te volgen, mede veroorzaakt door de gestreste manier waarop hij voor de klas op en neer stond te huppelen. Ik moet toch maar eens goed nadenken of ik dit vak wel wil volgen, het lijkt zowel interessant als makkelijk maar ik voel me weer eens te eigenwijs om te kiezen wat zo voor de hand ligt.