...no pasa nada

Enero 2012
Een erg lange tijd niks meer geschreven, maar ik vond het toch tijd om eens snel een update te geven. Ik vind het leven hier heerlijk in Salamanca; kan echt merken dat de stressfactor hier een mindere rol speelt. 2 weken na de deadline van een essay vroeg ik of ik mijn essay alsnog kon inleveren, waarop de leraar antwoordde: “no pasa nada (wat ik echt dé standaard zin voor Spanjaarden begin te vinden, die zoiets als ‘niks aan de hand betekend’), zolang je het maar voor kerst inlevert. Ok, tranquilo, rustig aan, ma’ kalm.

Waar ik niet aan kan wennen is die siesta. Je loopt dan om 3 uur ’s middags op school rond en krijg je het gevoel dat je in een scene van ’28 days later’ (zombiefilm waarin bijna iedereen is uitgestorven) bent belandt. ‘Gelukkig’ heb ik op dit moment zo’n 4 lange essays moet schrijven, dus dan kan ik die tijd mooi gebruiken om aan school te werken. Thuis komt het daar immers niet van. Ik had het idee om tijdens de kerstvakantie flink aan de weg te timmeren, maar het enige wat ik uiteindelijk heb gedaan is het schrijven van 5 zinnen. De rest van de tijd ging op aan het volgen van zowel 3FM serious request als de radio 2 top 2000. Ook al moet ik daarbij zeggen dat ik ook een tijdje in de spaanse hoofdstad Madrid ben geweest. Leuke stad, maar toch ook wel deprimerend. En dat komt nog niet eens door de grootsheid en onoverzichtelijkheid, maar vooral omdat ik me er totaal niet thuis voelde. Je struikelt af en toe bijna over de zwervers, en iedereen wil wat van je. Afrikanen rennen er in colonnes rond om zoveel mogelijk nepproducten te verkopen voordat er weer een politieauto komt om ze weg te raden. Indiërs doen alles om aan geld te komen en verkopen van alles en nog wat. Fluitjes bijvoorbeeld. Irritante, en excuseer mijn taal, k*tfluiten. Je kan geen meter lopen of je wordt aangeklampt. Wil je dit, wil je dat. Nee, ik wil niks. Ophoepelen aub. Ik weet dat ik bevooroordeeld klink, maar je wordt dan ook wel van alle kanten in je gelijkgesteld. Dacht ik met Nieuwjaarsavond voor het eerst een aardige Marokkaan tegen te zijn gekomen, wordt je gewoon opgelicht waar je bij staat. Ik, een Amerikaan, een Fin en de enige echte Danny Wijnans uit Vennie waren samen in de stad om het nieuwe jaar in te luiden. Danny was na 1 bier en een paar centiliters vodka volkomen dronken (ook al zegt hij zelf dat hij toch écht meer had gehad, maar dat trek ik sterk in twijfel). In elk geval, we moesten hem al vroeg in de avond naar huis toebrengen omdat het hem na een uur op ‘puerta del sol’ nog steeds niet lukte om ook maar een been te verzetten. Gelukkig was er een Fin aanwezig die hem ietwat vertederend toefluisterde dat alles wel goed zou komen en hem ondertussen flink over zijn bol zat te strijken (waarover we de dag erna bij het ophalen van het geheugen nog eens flink moesten lachen). Opeens kwam er een ‘vriendelijke’ marrokaan aan om ons te helpen hem erovereind te krijgen. Terwijl hij ons vertelde over zijn baan als ‘dokter’ (ja ik weet het, ik geloof zelf ook niet dat ik er in tuinde, maar ik was druk bezig met andere dingen op dat moment) stal hij Danny’s portemonnee, camera, telefoon en net gekochte maandabonnee voor de metro. Voordat hij wegging hebben we hem nog een aantal keer bedankt. Armoede brengt je tot wanhoop. Want wanhoop is nodig om iemand die dronken is te bestelen terwijl je je voordoet als een dokter. Walgelijk. Gelukkig maar dat Salamanca voor 97% bestaat uit Spanjaarden en uitwisselingsstudenten. Hier hoef ik niet elke minuut in mijn zak te voelen of mijn telefoon er nog zit. Dat zal ook wel een belangrijke reden zijn waarom ik me hier thuis voel. Iedereen doet gewoon normaal. Dat zou eigenlijk ook normaal moeten zijn, maar steden als Madrid zorgen ervoor dat normaliteit bijna een uitdaging is.

In elk geval, toen ik in Salamanca uit de trein stapte liep ik door de straten alsof ik thuis kwam. Raar gevoel, maar het zegt wel genoeg over mijn situatie. Misschien moet ik toch maar eens naar het gemeentehuis gaan voor een permanente verblijfsvergunning. Beetje studeren, beetje werken, beetje spaans leren, beetje uitgaan. La vida. Dat is trouwens het daadwerkelijke leven van veel chinezen. Die komen hier gewoon voor 4 jaar studeren. Flinke agglomeraties van ‘chinos’. Als er een volk is waar ik nooit mee zal kunnen omgaan, is het wel de chinezen. En de marrokanen natuurlijk. Maar die chinezen zijn toch wel erg apart allemaal. Ik moest kort geleden een verslag met een Chinese schrijven en dat vervolgens presenteren. Ik druk in de weer, schrijft ze 3 dagen van te voren dat ze een heel boek had gelezen (wat totaaaal niet nodig was), maar nog steeds geen idee had over de definitie van het thema. Dat kan toch alleen een chinees overkomen. Eerst mailde ze me dat ze haar excuses wilde aanbieden voor haar ‘ineptitud’ (wat, na het opgezocht the hebben, nutteloosheid betekent). Dit vond ik al behoorlijk lachwekkend allemaal, maar wat nog mooier was, was toen ze weer een dag later waarschijnlijk al haar moed bij elkaar schraapte en met een soort van haatmail haar ongenoegen over mijn houding wilde uiten. “ik heb je toch gezegd dat ik zonder je hulp hier niet aan kan werken, ik heb je nu al 3 keer gevraagd om het samen met mij te doen”. Maar ik had daar natuurlijk geen zin in en zei dat ik nog steeds fijn in Madrid zat. Een dag later was ze weer bekoeld en betuigde ze haar spijt door middel van weer een mail, waarin ze zij dat ze het allemaal niet zo meende. En ik maar lachen achter mijn computer. Chinezen, wat moet je er ook mee. Zitten ze anderhalf jaar op een school spaans te leren, weten ze nog niet hoe ze een essay moeten schrijven.

Vandaag schreef een leraar de term ‘walking management’ op het bord, waarna hij vroeg of iemand deze term kon vertalen. Er viel een stilte. Letterlijk niemand spreekt ook maar een beetje Engels. Ik kan het ze niet echt kwalijk nemen. Ze groeien gewoon op zonder Engelstalige invloeden, Spaans is simpelweg al een wereldtaal. Ze worden niet gemotiveerd om een andere taal te leren. Voor mij was dit allemaal al lang bekend, maar voor anderen blijkbaar niet. Zo was er een programma ‘ik vertrek’, waarin een gezin uit Brabant in Spanje een bed en breakfast wilde beginnen. Ze probeerden vooral te communiceren in het Engels, maar kwamen er al snel achter dat dit geen zin had. Dan maar Spaans. 3 woorden en toen hield het op. Dan vraag ik me toch af of ze ooit ook maar één moment hebben geïnformeerd hoe het zit met de taal. Ontzettend veel mensen verkijken zich daarin.

Nog ongeveer 4/5 weken in Salamanca, en ik wil er nu nog even alles uithalen. In ieder geval nog een aantal keer flink uitgaan tot diep, diep in de nacht. Het probleem is alleen dat het werk zich nu echt op begint te stapelen. Het worden dus zeker een aantal drukke weken. Ik heb 6 vakken; als ik er daar 4 van zou halen zou ik uiterst tevreden zijn. Dat kan ik dan sowieso nog aanvullen met studiepunten voor mijn Spaanse cursus. Het zal vooral af gaan hangen van de tijd die ik vrij kan maken voor het schrijven van essays, en de moeilijkheid van de tentamens. Meerkeuze is prima te doen, maar er zijn ook leraren die het allemaal te gek maken, die het leuk vinden om vooral veel werk te geven. Een beetje brallen voor de klas, en dan de week erna (examen) verwachten dat iedereen heeft begrepen waar hij het nou precies over had. Gelukkig heb ik ook een paar leraren die het voor me mogelijk maken om tenminste nog een aantal studiepunten aan deze ervaring over te kunnen houden.
Ik weet nu ongeveer wel wat ik nog van plan ben met mijn Spaans. Ik wil het toch allemaal nog wat gaan verbeteren, dus nadat ik mijn master heb afgerond ga ik een tijd naar Zuid-Amerika. Dat was ik eigenlijk al langer van plan, maar het besluit staat nu vast. Beetje werken, beetje rondreizen, spaans leren. Dan weer terug naar Nederland en dan hoop ik 2 van de belangrijkste talen in de wereld (spaans-engels) goed te spreken.

¡Feliz año 2012 a todos!