El ama de casa #3

Sinds ik hier ben kan ik al echt merken wat voor invloed de spaanse cultuur kan hebben op je leven. De structuur ontbreekt; eigenlijk kijk ik nauwelijks meer op mijn horloge. Tijd maakt toch weinig uit. Normaal gesproken ontbijt, lunch en dineer je op hetzelfde tijdstip, met het weekend als uitzondering. Hier eet ik gewoon wanneer het uitkomt. Het zou me eerlijk gezegd weinig uitmaken of dat nou 5 uur of 11 uur is, zolang ik maar geen honger lijd (wat hier nooit het geval is).
Wat verder bijzonder is aan de stad is dat ik nog steeds nauwelijks negatieve mensen ben tegengekomen. Iedereen is relaxed (zelfs met alcohol op), en ik zie dan ook nauwelijks ruzies ontstaan. Mensen doen gewoon normaal tegen elkaar. Daar kunnen veel Nederlanders nog wat van leren; blijkt voor veel mensen daar nog redelijk moeilijk.
In Salamanca zijn er nog geen 5 mensen te vinden die zich voortbewegen dmv een fiets. Het openbaar vervoer is met in totaal 12 buslijnen ook beperkt. Hier is het voordeel van een niet al te grote stad als Sal. te merken; je bent nauwelijks geld kwijt aan vervoer. Mijn OV-vergoeding kan ik dus mooi gebruiken voor andere dingen. Voor eten en drinken bijvoorbeeld. Ik heb gister voor het eerst in waarschijnlijk 7 jaar (laatste keer zonder vaatwasser thuis) iets af moeten wassen! Gelukkig zijn het allemaal slechts kleine hoeveelheden, wat voornamelijk de oorzaak is van mijn belabberde kwaliteiten in de keuken. Spaghetti prima. Pannenkoeken prima. Maar als ik rijst moet maken blijkt het af en toe al te moeilijk. Dat kun je je waarschijnlijk nauwelijks voorstellen, aangezien de instructies beperkt zijn en vrij simpel. Maar ik vind een manier om het toch om te toveren in een onsmakelijke maaltijd. Voordeel is wel dat ik alle ruimte heb om er een zooitje van te maken doordat ik nog steeds de enige ben in het appartement.
Maandag ben ik begonnen aan mijn eerste dag bij (talenschool) Don Quijote. Alle nieuwe leerlingen werden bij elkaar gezet voor een niveautest, en daarna kreeg de groep een rondleiding door de stad (bijna iedereen kwam zondag pas aan in de stad). Ik raakte aan de praat met een Engelsman, en we slootten ons daarna aan bij een groep met mensen uit de hele wereld (Japan, brazilië, vs, etc.). Aan de andere kant stond een groep met een stuk of 6 Nederlanders. Mijn land was met afstand het meest vertegenwoordigd, maar ik had weinig zin om met Nederlanders om te gaan. Ik dacht dat ik eindelijk van alle Nederlanders af was voor een half jaartje,,, maar nee. Ze staan alweer in een groepje bij elkaar. In ieder geval,,; het viel me op dat er echt veel oudere mensen van boven de 40 aanwezig waren. Blijkbaar hebben veel mensen toch nog de ambitie om Spaans te leren nadat ze het al hun hele leven uitgesteld hebben. Er is een Duitser van rond de 60, John Locke (daar lijkt hij tenminste sprekend op) uit Ierland en verder nog een heel aantal andere oudere figuren (een man lijkt zelfs zo oud dat hij op elk moment neer zou kunnen vallen). Mijn leraressen (heb er twee die elkaar afwisselen) zijn best prima. Vooral ‘Gloria’ is erg enthousiast en legt met hééél veel emotie uit waarom ze zoveel van bier, kaas en vakantie houdt. De eerste les moesten we haar vragen stellen, en ik begon met de basisvraag: ¿cuantos años tiene? (hoe oud bent u?). Daarbij maakte ik al meteen 2 fouten: ten eerste mocht ik haar absoluut niet met U aanspreken (wat in Spanje sowieso al ongewoon is) en ten tweede vraag je een vrouw nóóit naar haar leeftijd. Mijn naam blijkt vrij moeilijk om uit te spreken in Spanje. Lerares 1 noemt me ‘mathew’, lerares 2 ‘methais’ en de Engelsman ‘methies’. Ik laat het maar allemaal langs me af gaan, het interesseert me eerlijk gezegd weinig hoe ze me hier noemen.
Ik heb trouwens les van 3 tot 7, met daarna nog een optioneel uurtje ‘cultura’. Dinsdag kwam ik binnen, en zei een man met een gitaar: “vamos a cantar” (we gaan zingen). In eerste instantie was ik, logischerwijs, huiverig; maar het bleek op zich best leuk. Een groep van 30 met een man met gitaar vooraan die in het Spaans allerlei volksliedjes zaten te zingen. Haha. Ik hoop dat niemand me heeft gehoord trouwens.
Ik ken nu tenminste een aantal mensen in de stad; eerst was ik echt alleen op de wereld. Gisteravond speelde er een DJ op het plaza de mayor, waar we met 4 DQ studenten een tijdje zijn gebleven. Het is ronduit fantastisch om met Louis uit London te praten, Engelsen praten echt té grappig: Yeah that is really mental; It’s wicked. Haha. Je moet er bij zijn om te begrijpen wat ik bedoel.
Het weer is nog steeds fantastisch. Vandaag was het hier zelfs warmer dan in de zomer! Dinsdagavond liep ik om half 9 naar huis om te eten en zag ik op een bord staan dat het gewoon nog 32 graden was. ¡Me gusta!
Zaterdag kunnen we ons voor €35 inschrijven voor een ‘excursie’ naar 2 steden in dezelfde provincie. Ik heb me maar gelijk opgegeven want ik zie me het komende half jaar anders niet de stad uitgaan.
Mijn appartement is fantastisch. Ik woon op een soort plein, dat helemaal omgeven is door een aantal prachtige gebouwen (waaronder een overheidsgebouw en een café + terras). Ik kan de muziek nog steeds zo hard aanzetten als ik wil, en heb daarnaast een breedbeeld TV waar ik zojuist nog Real Madrid op heb gekeken. Zo houd ik het allemaal nog wel een tijdje vol hier…
Verder vind ik dat ik wel heel veel geld uit moet geven de laatste tijd. De meeste aankopen zijn vooral voor de keuken en mijn kamer, maar ik moet daarnaast ook nog veel uitgeven aan het verkrijgen van internet (wat nog steeds niet gelukt is aangezien ik nu doorgestuurd ben naar het politiebureau om een code te krijgen die bewijst dat ik hier tijdelijk woon ?!?!?). Het helpt in ieder geval dat iemand vandaag vergat om zijn geld uit de pinautomaat te halen en ik €20 in mijn portemonnee kon stoppen. Dat moest ik wel weer gelijk uitgeven om op mijn rekening te storten. Ik kreeg een boekje van de bank mee (na 3 keer daar te zijn geweest) waarin je een soort van stempel krijgt voor elke keer dat je geld overmaakt.
Het lastigste is nog wel dat ik telkens op en neer blijf gaan voor eten en drinken. Om de 2 dagen is mijn 2l fles water en mijn pak melk op, en dan kan ik weer op en neer gaan naar de supermarkt met mijn plastic tassen. Ik begin me nu toch wel te beseffen hoe het is om een ama de casa (huisvrouw) te zijn: koken, afwassen, afdrogen, kleren wassen, kleren drogen, kleren opvouwen, kleren in kast stoppen, schoonmaken, boodschappen doen etc. etc.. Verschrikkelijk. Hopelijk komen er straks een paar chicas in mijn appartement die wat werk van mijn schouders af kunnen nemen.