Botellones, siestas y Alemanes

Inmiddels al flink wat weken op school gehad, en ik kan toch wel zeggen dat ik aardig ‘gesettled’ ben; ook al blijft het een beetje raar om als enige buitenlander in een klas vol met Spanjaarden te zitten. Ik denk dat dit het laatste verslag is, aangezien ik me nergens meer over verbaas en daarom niet veel literaire verrassingen meer in de hoge hoed heb zitten. Of ja, dat ik me nergens over verbaas is overdreven; aan sommige dingen wen je niet. Die siesta bijvoorbeeld. Net praatte ik nog met een spaanse die zei dat ze tijdens de siesta nooit gaat slapen omdat ze er niet in slaagt om in slaap te vallen. Waarop ik vroeg of er überhaupt jongeren zijn die een ‘middagdutje’ doen. Ze antwoordde met ‘muchísimos’, oftewel héél erg veel. Hoe is dat in godsnaam mogelijk? Als student ben je toch in een fase in je leven waarin je hoort te barsten van de energie en geen rust nodig zou moeten hebben? Een misvatting blijkt. Daarnaast dat gedoe met stierenvechten. Zoiets zou in Nederland zelfs in de jaren 70 al algemeen veracht worden, maar in Salamanca dus niet. Politiek en maatschappelijk gezien lijkt Spanje tóch een beetje achter te liggen. De economie ligt op zijn gat, een mogelijkheid voor het rechtse PP om de macht terug te pakken van het socialistische PSOE tijdens de aanstaande verkiezingen van 20 maart. De liberalen zijn overduidelijk aan de winnende hand. Dit roept een interessant thema op. Een andere spaanse vertelde mij en mijn duitse medestudent dat Salamanca vroeger een vooraanstaande positie in het régime van franco had, waardoor het conservatisme nog steeds de bovenhand heeft. Jongeren lijken zich constant proberen los te worstelen van deze ideologie, en ze zijn politiek geëngageerd tot op het bot. Om de zoveel tijd is er een manifestatie van anti-fascistische, socialistische jongerenbewegingen die bestaan uit equivalenten aan de voormalige Nederlandse provo’s. Onverzorgd, slecht gekleed, nooit terugdeinzend om hun mening te geven en vooral erg assertief. Dit zijn de types die weigeren te stemmen maar wel constant over politiek praten. Je hoeft maar de deur open te maken en je ziet ze alweer in een kringetje bij elkaar zitten.

Hoe dan ook, dit vind ik oprecht een interessant thema. Hoe de Spanjaarden denken over hun eigen land, politiek en maatschappij. Tijdens een discussie over de verschillende regio’s in Spanje (dat zoals bekend erg verdeeld is en beschikt over veel talen en meer culturele verschillen dan overeenkomsten) werd het al snel duidelijk dat de termen Spanjaard en Spaans in geen enkel opzicht zo logisch zijn als de termen Nederland en Nederlands voor mij. Ze zien zich zelf slechts als Spanjaarden wanneer ze in het buitenland verblijven, en het uitspreken van het woord Spaans is zelfs een klein taboe (doordat er meerdere officiële talen zijn en het castilliaans daar slechts één van is).

Op een donderdag begon een les om 6 uur (in NL ’s avonds, voor de Spanjaard ’s middags), en zoals altijd wel sta ik als eerste voor de deur te wachten (met de enige reden dat het standaard is om hier een kwartier te laat te komen). Om 25 over 6 kwam een klasgenoot van me, een sloveen, de les binnen. Bleek dus dat hij pas om half 6 wakker was geworden.

HALF 6

Dit wil ik even benadrukken. Gewoon even over nadenken.
Half 6.
En na een gesprek blijkt dus dat hij altijd pas rond 4 uur half 5 opstaat. Van sommige mensen met een actief uitgaansleven wordt gezegd dat ze overdag slapen en ’s nachts leven. Dat is in dit geval dus letterlijk. Hij ziet nauwelijks daglicht. Echt onvoorstelbaar dit. Gekke slovenen.

Donderdag was er indrinken bij mij in het appartement. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er geloof ik wel 50 mensen zijn gekomen. In de keuken 10 en de woonkamer in beslag genomen door de rest. De dag daarna een zwijnenstal van jewelste, maar wel een fantastisch feest. Ik begon me om half 3 eens af te vragen of we eigenlijk nog wel uit zouden gaan. Maar jawel, om 3 uur gingen we en ik kwam om 6 uur thuis. En dat was dus op een doordeweekse avond.
Dat is wel het grote voordeel van het leven in een stad. Je hebt het gevoel dat er elke dag wat kan gebeuren. Je zou in principe van maandag tot zondag flink uit kunnen gaan. Op de een of andere manier geeft dat wel een goed gevoel. Niet dat je er ooit bij stilstaat, maar als je in een dorp woont weet je in principe al van te voren dat het zondag tot donderdag waarschijnlijk rustig zal zijn.

Waarom lopen er hier trouwens zoveel mensen met een shirt van Amsterdam rond? Dat is trouwens niet het enige waarmee ik aan Nederland herinner wordt. Een sociologie leraar resumeerde vorige week nog de geschiedenis rondom theo van gogh, pim fortuijn en Ayaan Hirsi ali. Altijd wel leuk om buitenlanders over je eigen land te horen praten, ook al moet ik er wel bijzeggen dat ik vooral bespot wordt door mijn ‘rare’ naam. Moeten Spanjaarden iets over zeggen, er lopen hier gewoon mensen rond met 5 namen. Gek trouwens dat ik nog steeds 0 nederlandse erasmus studenten ben tegengekomen. Het enige wat je tegenkomt is duitsers. Op zich mijn favoriete volk in Europa, maar als de dag ervoor Nederland flink klop krijgt van Duitsland (3-0) zijn zelfs de Duitsers niet zo leuk meer. Ze laten het je flink merken, zo zijn ze dan natuurlijk ook wel weer.

Nadeel van mijn verblijf op school blijkt nog niet eens zozeer de taal te zijn. Het is vooral het feit dat ik de eerste weken geen toegang had tot alle documenten en ik veel lessen nog niet eens kon volgen doordat ik ook nog eens een cursus spaans volgde (waar ik overigens met vlag en wimpel voor geslaagd ben). Deze week moest ik nog een examen maken. Ik heb mijn best gedaan om wat te leren, maar daar was in principe geen beginnen aan. Voor Spanjaarden is het allemaal al véél makkelijker ivm de taal, maar als ze daarnaast ook nog eens een flinke voorsprong hebben doordat ze vanaf het begin de lessen al goed konden voorbereiden én ook nog eens konden bijwonen, dan is het natuurlijk al helemaal niet meer te doen.
Je zou trouwens eens een discussie moeten bijwonen als die tussen spaanse studenten gehouden wordt. De hel breekt dan echt los, iedereen schreeuwt door elkaar om zijn standpunt door andermans strot te duwen. In Maastricht hebben 3 mensen het lef om wat te zeggen en de rest kijkt verlegen toe.

¿¿Que pasa con el pan?? Er is hier gewoon geen fatsoenlijk brood te vinden. Stokbroden in overvloed, met 2 van die gigantische bezemstokken slepen ze er hier mee over straat. Dit is toch niet logisch. Croissantjes kun je bijvoorbeeld ook niet in eenheden kopen maar alleen met 5 tegelijk. Kratten bier hebben ze hier ook nog nooit van gehoord. Maaltijdsalades niet, yoghurtdrink niet, pannenkoeken niet, hagelslag niet, appelmoes niet etc etc. Wordt je niet altijd vrolijk van. Maar goed dat er een epic kantine is waar je complete menu’s kunt bestellen. Pinchos (hapjes die toch aardige formaten aannemen af en toe) kosten bijv. maar 70cent. Maarja, als dan blijkt dat de enige koffie die ze verkopen smaakt naar opgewarmde melk, blijkt zelfs de kantine niet ideaal.

Vandaag trouwens naar de kapper geweest, 7 Euro betaalt. Ik geloof dat mijn Nederlandse kapper voor dat bedrag nog niet eens de moeite doet om op de knop van de tondeuse te duwen. Wat dat betreft lijkt het hier wel wat goedkoper, maar aan de andere kant betaal je voor een shotje tequila wel mooi 3 E’s, en dan blijkt er nog niet eens zout bij te zijn. Ach ja, kun je het ze kwalijk nemen. Zoals het er nu uitziet is het de vraag of Spanje straks überhaupt nog wel over de Euro beschikt. Tot die tijd is het voor ze natuurlijk pakken wat je pakken kan.

Wie trouwens geïnteresseerd is in de geschiedenis van Spanje (burgeroorlog - Franco) raad ik aan om de volgende docu te kijken:
http://ineuropa.nl/programmas/36788896/afleveringen/38952286/
Duurt 35 min., en geeft je wel een aardig idee van wat er zoal niet gebeurd is.